दक्षाचे अग्निकुंड ओलांडून
होमाग्निच्या मार्गी, आहुतेचा
ज्वलंत वेशी, केव्हा तरी एकदा
कदाचित भाष्मीभूत शरीरी
या जवळ माझे,पांगणून
करिदंतीय पदर,
ती रक्तिम किनारी
हृदयाचे वाळवंटात अजून
रिक्त कुंभाची तृषा खेळतो
सनिर्बंध, विक्षिप्त, ती अपरिभाषित
सुरभी, पसरतात अविराम, अनंत
आयुष्य सागरी, द्रौपदीची
उन्मुक्त केशात लुप्त
सूर्य चंद्राची ती
मायावी पृथ्वी, सृष्टी कमळ घेऊन
हाती, जर तर संभव स्वयंसिद्धा
रूपी, हे प्रेयसी! या माझा
उध्वस्त जीवनी,
भूमिकाम्पित रागात, वाजवून रुद्र
वीणा, त्रिलोक नयनी उठवून
मुक्ती छंद, सुप्त
वसुधाची छातीवर प्रलयाचे गाणी,
सांध्य प्रदिपाचे सहस्त्र शिखात
जागृत करा, शापमुक्तीच्या
अखंडित रश्मी धारा,
चिर पौरुषाचे आह्वान
महातीमिरेच्या पूर्ण समापन,
भग्न,काळजयी देऊलाचे परिपूर्ण
पुनुरुत्थान !
-- शंतनू सान्याल
No comments:
Post a Comment