प्रेमाची पराकाष्ठा

जादू सारखा तो सान्निध्य 

फेसाळ हृदयाची तटी खेळतो 

नीळ हिरवा आयुष्याचे 

उतरण, अशांत तरणी लिहते 
प्रीतीची तरंगीत लिपी 

निर्विकार लोचनी 

रात्र उतरते, गहन सागरी
तुझ अंतरंगीय गंधात 

उठतात, स्वप्नाची कस्तुरीत

भिजलेली मृदू प्रणय  

अस्पर्शित भावना उघडते 

अंतर्मनाची तुरुंग,

उन्मुक्त आकाशी उडतात 

 अभीलाषित सारस युगळ, 

मुक्तीच्या मार्गी जणू
खाली पडतात जीर्ण पल्लव,

इच्छितो हृदय, धरून 

ठेऊ कुठे तरी, उडतात वन्य 

कापूस, चंद्रीमाच्या  चूर्ण 

काजवाचे नीलाभ प्रदीपन, 

नवीन पानात शिशिर बिंदू
या मुहूर्ती जणू नदीच्या झिझ 

बांधते नूतन पतपेढी,
बुडून चालले बाभूळ वन, 

परित्यक्त बांध्य भूमी 

जीवनाचे अवसाद, हिंसा, 

विषमताच्या उपग्रह, या क्षणी 

जीवन शोधतो, विलुप्तीच्या पथ

प्रेमाची पराकाष्ठा 

सत्यचा अधिप्रमाणित रूप !

-- शंतनू सान्याल 

   

काळजयी प्रेम

दक्षाचे अग्निकुंड ओलांडून 

होमाग्निच्या मार्गी, आहुतेचा

ज्वलंत वेशी, केव्हा तरी एकदा 

कदाचित भाष्मीभूत शरीरी

या जवळ माझे,पांगणून 

करिदंतीय पदर,

ती रक्तिम किनारी 

हृदयाचे वाळवंटात अजून 

रिक्त कुंभाची तृषा खेळतो 

सनिर्बंध, विक्षिप्त, ती अपरिभाषित

सुरभी, पसरतात अविराम, अनंत 

आयुष्य सागरी, द्रौपदीची 

उन्मुक्त केशात लुप्त 

सूर्य चंद्राची ती 

मायावी पृथ्वी, सृष्टी कमळ घेऊन 

हाती, जर तर संभव स्वयंसिद्धा

रूपी, हे प्रेयसी! या माझा 

उध्वस्त जीवनी, 

भूमिकाम्पित रागात, वाजवून रुद्र 

वीणा, त्रिलोक नयनी उठवून 

मुक्ती छंद, सुप्त 

वसुधाची छातीवर प्रलयाचे गाणी,

सांध्य प्रदिपाचे सहस्त्र शिखात 

जागृत करा, शापमुक्तीच्या 

अखंडित रश्मी धारा,

चिर पौरुषाचे आह्वान 

महातीमिरेच्या पूर्ण समापन,

भग्न,काळजयी देऊलाचे परिपूर्ण 

पुनुरुत्थान !

-- शंतनू सान्याल 

त्या पलीकडे होता आयुष्य माझा

इथच होते काही थेंब अश्रुबिंदू किंवा
मोडलेला नभात उध्वस्त
आकाशगंगा,
समग्र रात्र गेली
टक लावून पाहता, तुझ हे
अनाकलनीय शरीरी, प्रणयाचा अर्थ
शोधता, अज्ञात
राहिले 
हृदयात दीर्घ, अतृप्त
तहान आणि निर्बंध भावना,
मुक्त तळहाती रेषांची नियती, कुठे तरी
हरवले जीवनाचे झालरी सेतू
वाट बघता क्षितिजी
आयुष्यभर
केवळ प्रबोधन हाच माझा भाग्य झाला !
पाहिलो सकाळी कोसळले पारिजातकाचे
सहस्त्र पाकळी, हृदयाचे पलीकडे,

-- शंतनू सान्याल